"Niebo" Wisława Szymborska

Od tego trzeba było zacząć: niebo

Okno bez parapetu, bez futryn, bez szyb.

Otwór i nic poza nim,

ale otwarty szeroko.

 

Nie muszę czekać na pogodna noc,

ani zadzierać głowy,

żeby przyjrzeć się niebu.

Niebo mam za plecami, pod ręką i na powiekach.

Niebo owija mnie szczelnie

i unosi od spodu.

 

Nawet najwyższe góry

nie są bliżej nieba

niż najgłębsze doliny.

Na żadnym miejscu nie ma go więcej

niż w innym.

Obłok równie bezwzględnie

przywalony jest niebem co grób.

Kret równie wniebowzięty 

jak sowa chwiejąca skrzydłami.

Rzecz, która spada w przepaść,

spada z nieba z niebo.

 

Sypkie, płynne, skaliste,

rozpłomienione i lotne 

połacie nieba, okruszyny nieba, 

podmuchy nieba i sterty. 

Niebo jest wszechobecne

nawet w ciemnościach pod skórą. 

Zjadam niebo, wydalam niebo.

Jestem pułapką w pułapce,

zamieszkiwanym mieszkańcem,

obejmowanym objęciem,

pytaniem w odpowiedzi na pytanie.

Podział na ziemie i niebo 

to nie jest właściwy sposób 

myślenia o tej całości.

Pozwala tylko przeżyć

pod dokładniejszym adresem,

szybszym do znalezienia, 

jeślibym była szukana.

Moje znaki szczególne 

to zachwyt i rozpacz. 

________

Koniec i początek Wisława Szymborska

Wydawnictwa a5 Poznań 1993