"Vaterland" Tomasz Różycki

Marzec, sezon królowania tłustych wiatrów zza Odry. 

W olszynie i krzakach pohukują

germańskie bożki. Trochę śpię, a trochę czytam,

ale koniec wciąż odkładam na jutro, na dzień

 

kiedy przyjdzie wiosna i rzuci żagiew w środek

moich snów. Trochę śpię, a trochę idę przez sen

wzdłuż rzeki i wypatruję tej łodzi, czy już 

dobiła do zaślinionych mgłą brzegów, czy już.

 

I to jest zdziecinnienie, weltschmerz, grudka soli

na dnie popiołu po spalonym mieście, które

noszę w pudełku od zapałek. Nie daj się zwieść

wiatrom, bo porwą cię, uniosą, porzucą

gdzieś w lasach, wśród szwargotów hożych cór Germanii,

sowich okrzyków. Jestem tu od dawna, trochę

śpię i czytam. Nie mówiłem ci o tym, ale 

często budzę się w tej pustej łodzi, na środku

 

rzeki, i wypatruję cię na brzegu, we mgle.

______

Źródło: Vaterland Tomasz Różycki, Wydawnictwo: Stowarzyszenie Literackie im. K. K. Baczyńskiego 1997