Wiersz na luty

Lutowy wieczór w Nowym Yorku

Kiedy zamykają sklepy, zimowe światło

wydobywa z powietrza iryzujący błękit,

przez zadymioną mgłę przebłyskuje mróz, 

lśnią ziarna miki i sól na chodnikach.

Kiedy pustoszeją biurowce,

wypuszczone na wolność, samodzielne stopy

z pośpiechem lub od niechcenia przemierzają ulice;

wyżej płyną i nurkują balony głów;

ciał tam właściwie nie ma.

Kiedy zapalają się światła i niebo ciemnieje,

kobieta na wykrzywionych obcasach

mówi do kobiety obok idącej szybkim krokiem:

Mówię ci, najbardziej ze wszystkiego

kocham życie. Kocham życie! Jeśli się nawet zestarzeję kiedyś, 

dostanę zadyszki albo zniedołężnieję. Rozumiesz?

Lub będę powłóczyć nogami... Nawet wówczas... Reszta słów 

                                                                                        się gubi.

Wielogłośny, bezładny zgrzyt

zmieniających biegów, taniec sunący

na wszystkie strony świata, czterodrożna rzeka.

Perspektywa nieba wciśnięta między aleje

porzucona u wylotu ulic.

zachodnie niebo, wschodnie niebo! Więcej życia dziś wieczór!

Połać wolnego czasu na skraju zimy.

________

Autorka: Denise Levertov

Przekład: Julia Hartwig

Źródło: Dzikie brzoskwinie Antologia poetek amerykańskich; Wydawnictwo Sic! Warszawa 2003