"Dzień skrzydlaty"

Rozwidniły się w słońcu dwie otchłanie - dwa światy -

Myśmy byli - w obydwu... A dzień nastał skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym - nie zataił się w cieniu...

I pamiętam, żem myślał o najdalszym strumieniu.

Nie mówiłaś nic do mnie, lecz odgadłem twe słowa.

A on - zjawił się nagle... Zaszumiała dąbrowa.

Taki - drobny i nikły... I miał - ciernie na skroni.

I uklękliśmy razem - w pierwszej z brzegu ustroni.

W pierwszej z brzegu ustroni - w pierwszej kwiatów powodzi.

I zdziwiło nas bardzo, że tak biednie przychodzi

Ubożeliśmy chętnie - my i nasze zdziwienie...

A on - patrzał i patrzał... Cudaczniało zdziwienie...

Zrozumieliśmy wszystko! - I że właśnie tak trzeba!

I że można - bez szczęścia... I że można - bez nieba

Tylko drobnieć i maleć od nadmiaru kochania.

A to była odpowiedź, i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze przemilczeliśmy siebie,

A świat znów się stał - światem... I czas płynął po niebie

I chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je - w dłoni

A on - patrzał i patrzał... I miał - ciernie na skroni.