*** (Zdźwignął las...), Bolesław Leśmian

Zdźwignął las ze swych parnych pod ziemią barłogów

Duszę, wbitą sękami w żywiczne zamęty

Snów o słońcu, wpatrzonym w szprychy smolnych kół....

Szumiąc mrowiem wylęgłym z gniazd wiewiórczych bogów,

Szedł ku mnie - zgrzany wiosną, wielki, uśmiechnięty,

Wzdychający nadmiarem swych jezior i pszczół.

Po długim niewidzeniu - nowych zgróz i mocy

Nabraliśmy, by zejść się w dzień zmowny i jasny,

Pełni zmężnień słonecznych i podziemnych zmian!

Skroś tysiąc nieprzespanych w rozłące północy

Odbity w jego oku - widzę kształt mój własny,

Zieleniący się ptakom, jak daleki łan.

Wiedząc, że wonne burze na oślep się zemszczą

Za to nasze niebiosom widne z chmur spotkanie,

Trwaliśmy - dwie tęsknoty, z nor wypełzłe dwóch!

Jam czekał, aż się moje sny, ku niemu zziemszczą,

Aby w cieniu paproci zrosić swe otchłanie,

A on czekał, aż w nim się rozlegnie mój duch!

I długo my patrzyli w siebie - niezwiedzeni,

Wonią głębin rozkwitłych pojąc się nawzajem,

Zieleniąc się na przemian tajnią swoich szat.

Aż dojrzawszy z kolei gromadę swych cieni,

Gdy nas pierwszy lęk nagłych rozdzielił ruczajem,

Cofnęliśmy się - każde w swą ciemność, w swój świat.

_________

IX część z cyklu "Zielona godzina"