"Pewnie, że boli", Karin Boye

Pewnie, że boli, gdy pękają pąki.

Bo czemuż by wiosna się wahała?

Czemuż by nasza tęsknota gorąca

miała pozostać gorzko-zmarzło- biała?

Łuska chroniła wszak przez całą zimę.

Czym jest to nowe, co prze i rozwiera?

Pewnie, że boli, gdy pękają pąki,

boli, co rośnie

i to, co zapiera.

Och, nie jest łatwo spadającym kroplom.

Drżące tęsknotą zwisają nabrzmiałe,

uczepione gałązki, pęcznieją i suną -

w dół ciężar je ciągnie, chociaż jeszcze trwają.

Ciężko w niewiedzy, strachu, niepewności.

Ciężko, gdy otchłań wciąga i przyzywa,

nadal zwlekać, z drżeniem patrzeć w przepaść -

ciężko chcieć pozostać

i chcieć przepaść.

Naraz, gdy najtrudniej i nie ma ratunku,

pękają z tryumfem drzewa pąki,

naraz, kiedy obawa już nie powstrzymuje,

spadają z gałęzi migoczące krople

niepomne, że bały się tego, co nowe,

niepomne lęku przed drogą w nieznane,

przez chwilę czują błogie ukojenie

otoczone ufnością

tą, co stwarza ziemię.

_____
Tłumaczenie ze szwedzkiego: Magdalena Wasilewska-Chmura
Źródło: Babiniec Literacki (fanpage)