"Co pozwala powiedzieć noc", Pierre J. Mejlak

 Co pozwala powiedzieć noc to nagrodzony zbiór opowiadań z Malty, ale mimo kilku okruchów w tekstach świadczących o wpływie wyspiarskiego pochodzenia autora, zdarzenia w nich przedstawione mogły rozegrać się wszędzie i przydarzyć każdemu. Opowiedziane historie bowiem osadzone są mocno w codzienności. Pokazują, że pod powierzchnią zwyczajności, banalności dzieją się rzeczy niezwykłe, tylko trzeba umieć je dostrzec.

 Mejlak pozwala być czytelnikowi blisko postaci. Na swoich bohaterów przyłapanych w chwilach bezradności i zagubienia spogląda z dużą znajomością ludzkiej psychiki. Wnikliwie, ale zarazem z wyrozumiałością. Jest to perspektywa pełna empatii wobec ludzkiej słabości, która pojawia się w sytuacjach granicznych, straty, cierpienia, zawiedzionej miłości. Równie łatwo też, jak pokazuje autor, znaleźć się na rozdrożu, gdzie trzeba się skonfrontować, często boleśnie, z własnymi wyobrażeniami o sobie i otoczeniu na skutek przypadku czy niewinnej z pozoru decyzji.

 Prawie każde z opowiadań, pisanych w gruncie rzeczy prosto i tradycyjnie, wyróżnia się oryginalnym pomysłem i mocną puentą, może nie zawsze zaskakującą, ale to nie zmniejsza przyjemności lektury. Uśmiech wywołuje dyskretny humor niektórych historii, przy czym kpiąco traktuje się w nich osoby w jakiś sposób uprzywilejowane (Pani ambasador, Cudzoziemka). Wszystkie utwory mają dobry, wyrównany poziom, ale kilka jest znakomitych: Deska do prasowania, gdzie za pomocą tytułowej deski przejmująco opowiada się o starości; dwa ptasie opowiadania, w których ptaki, bezpośrednio lub pośrednio, obnażają prawdę o związkach międzyludzkich (Wrona i Papuzi skrzek) i Nuria Angels Barrera, w którym dość niespodziewanie pojawia się polski wątek.

 Co pozwala powiedzieć noc to książka, która śledzi ludzkie poczynania z urzekającą wrażliwością zostawiając czytelnika z gorzko-słodkimi refleksjami o życiu.

 _______
Wpis powstał w ramach wyzwania Pod hasłem: ABC