"Drobiazgi takie jak te" Claire Keegan

 

 Drobiazgi takie jak te Claire Keegan dzieją się na przestrzeni paru miesięcy przed Bożym Narodzeniem 1985 roku w niewielkim irlandzkim mieście nad rzeką Barrow. Bill Furlong jest prawie czterdziestoletnim mężczyzną prowadzącym firmę, która zajmuje się dostarczaniem opału i z jego perspektywy czytelnik obserwuje przedświąteczną rzeczywistość. Niełatwą, bo trwa kryzys, firmy się zamykają, interesy idą tak sobie. W zmęczeniu codziennym kołowrotem myśli Billego snują się prawie same wokół drobiazgów i rzeczy ważnych: czy starczy pieniędzy na remont domu, czy córkom nic się nie stanie. Biegną od wyrzutów sumienia, że planuje trasy dostaw w niedzielę, zamiast skupić się na byciu ze swoją rodziną, aż po pytania, jaki jest sens tego wszystkiego, co go otacza. Nachodzą go bowiem wspomnienia z dzieciństwa, refleksje, że jego los nie musiał potoczyć się tak, jak się potoczył. Pewna kobieta nie zwolniła z pracy dziewczyny będącej w nieślubnej ciąży, a po jej śmierci zajęła się Billem, zapewniając mu przyszłość.  

 

 Drobiazgi takie jak te są bardzo krótkim utworem. To zaledwie kilka zimowych obrazków z życia na irlandzkiej prowincji. Jednak autorce świetnie udaje się oddać atmosferę przygotowań do świąt, i tak jakby mimochodem, za pomocą jednego zdania dialogu czy opisu, znakomicie pokazać hierarchię społeczną i układ władzy w mieście. Niespiesznie, uważnie książka podąża za codziennością przeciętnego człowieka, bo właśnie on i jego decyzje są jej głównym tematem. Bill nie jest przecież nikim ważnym w miejscowej społeczności, choć świetnie dopasował się do życia w niej. I zna to życie niejako od podszewki. Rozwożąc opał zagląda na podwórza, do szop, składów. Pewnego razu widzi w szopie coś, czego nie powinien zobaczyć. Staje więc przed wyborem, co robić dalej. Czytelnik zaś orientuje się, że nie czyta słodko-gorzkiej historii świątecznej, tylko moralitet. Opowieść o wyborach moralnych zwykłych ludzi, takich, którzy chcą tylko w spokoju zajmować się własnymi sprawami. Wiedzą, że lepiej się nie wychylać, bo można sporo stracić. Łatwiej niczego zauważać, ponieważ tak jest bezpieczniej, a może tylko wygodniej. Książka stawia więc pytania, co decyduje, jakie drobiazgi sprawiają, że ktoś jednak zdobywa się na odwagę i reaguje na zło dziejące się tuż obok.